Soms vraag is mij af: die ontelbare uren die ik in mijn leven doorgebracht heb zittend op een meditatiekussen, wat is daar nu de zin van?

Wat zijn de vanzelfsprekendheden van onze cultuur waarmee we onze visie op de Dharma kleuren? Wat zijn onze habituele misvattingen? In welke kaders vangen wij zen en zenmeditatie?

Op 19 oktober 2022 verscheen een mooi interview met Liza Cortois in Tertio.

Je kunt het hier downloaden. 

 

Het scheelde geen haar of de Boeddha had er de brui aan gegeven. Even los van de literaire conventies van die tijd: het is verbazend hoe actueel deze tekst is.

‘Dit is het verhaal van de grootste leugen die ik ooit vertelde en van de grootste waarheid die ik ooit ontdekte.’ Met deze woorden kondigt Vikram Gandhi zijn documentaire film Kumaré aan.

In een reeks artikelen gewijd aan klassieke misopvattingen over het boeddhisme ging het over de vraag of alle spirituele tradities verschillende paden naar dezelfde bergtop zijn. Het antwoord: ‘Alle wegen kunnen naar het basiskamp leiden, maar alleen het boeddhisme leidt naar de top’. Is dat wat we nodig hebben? Een zoveelste religie die zichzelf de enige ware vindt.

De vraag werd mij voorgelegd op een studiedag over mindfulness. Mindfulness is oneigenlijk gebruik van een eerbiedwaardige spirituele traditie. Bij zen en in de christelijke mystiek daarentegen ligt de drempel hoog. Spiritualiteit is een pad dat niet voor iedereen weggelegd is, en zeker al niet voor mensen met stress of psychische problemen.

Tijdsgewrichten worden gekenmerkt door modes. Soms vinden op zich totaal ongerelateerde modeverschijnselen elkaar, meditatie en hersenonderzoek bij voorbeeld.

Mindfulness is de voorbije jaren de naam van een werkwijze en van een traditie geworden. Wat definieert mindfulness? Toen ik ermee begon te werken was het voor mezelf heel helder wat ik wou doorgeven. Tegelijkertijd was het eindeloze zoektocht naar woorden om dat te formuleren en telkens weer te herformuleren.